Po raz pierwszy terminu "landscape architecture" użył Gilbert Meason w tytule książki "On the Landscape Architecture of the Great Painters of Italy" (1828r).
Wyodrębnienie architektury krajobrazu jako samodzielnej dyscypliny nastąpiło na przełomie XIX i XXw. w Stanach Zjednoczonych. Za datę początkową przyjmuje się r. 1899, w których założone zostało w Nowym Jorku pierwsze stowarzyszenie zawodowe pod nazwą American Society of Landscape Architects (ASLA). Amerykańskie Stowarzyszenie Architektów Krajobrazu, utworzyło dwunastu członków założycieli:
- Nathan Franklin Barrett,
- Elizabeth Bullard,
- Beatrix C.J. Farrand,
- Daniel Webster Langton,
- Charles Nassau Lowrie,
- Warren H. Manning,
- John Charles Olmsted,
- Fredrick Law Olmsted Jr.,
- Samuel Parsons,
- George F. Pentacost Jr.,
- Ossian Cole Simonds,
- Downing Vaux.
Fredrick Law Olmsted uważał iż: "Wyłącznie naśladowanie natur, jakkolwiek udane, nie jest sztuką, czy osiągnięciem efektu, który powinien wydawać się naturalnym i interesującym, nie jest dostateczną powinnością dla nas (...). Związek tak określonej sztuki, ze sztuką architektury, w tworzeniu kompozycji krajobrazu, jest tym co określamy architekturą krajobrazu"
Horace W.S. Cleveland określał architekturę krajobrazu jako "sztukę wygodnego, ekonomicznego i pełnego wdzięku urządzenia terenu dla różnych potrzeb cywilizacji".
Najbardziej popularna jest definicja Charlesa Williama Eliota seniora (1834-1926): "Architektura krajobrazu jest przede wszystkim sztuką, i najważniejszą jej funkcją jako takiej jest tworzenie i ochrona piękna w otoczeniu siedzib ludzkich oraz szerzej - w naturalnej scenerii kraju".
W latach 50. Garrett Eckbo wyraźnie podkreślił w tym zakresie rolę architekta, jako projektanta nie tylko formy budowli, ale jej tła.
Współczesny status zawodu jest rezultatem nieprzerwanej ewolucji począwszy od 1900r, w którym Charles W. Eliot - prezydent Uniwersytetu Harwardzkiego - ustanowił kurs uniwersytecki profesjonalnego szkolenia w dziedzinie architektury krajobrazu ku pamięci swojego przedwcześnie zmarłego syna, Charlesa Eliota (1859-1897).
Współczesne definicje obrazują rozszerzanie się możliwości tego zawodu.
ASLA Handbook of Professional Practice, 1981, podaje definicję z 1977, wg której "Architektura krajobrazu jest dziedziną nauki i sztuki, która obejmuje profesjonalne działania związane z planowaniem terenu, projektowaniem otoczenia obiektów, oraz ochronę zasobów naturalnych i tworzenie środowiska bardziej użytecznego, bezpiecznego i przyjemnego o życia."
Kolejna definicja, przyjęta w 1983r, zaakceptowana przez ASLA, brzmi wg ASLA Members Handbook (1990-1991): "Architektura krajobrazu to zawód, który stosuje artystyczne i naukowe zasady do badań planowania i zarządzania środowiskiem, zarówno naturalnym, jak i kulturowym".
Uprawiający ten zawód wykorzystują zdolności twórcze, techniczne i naukowe oraz wiedzę o kulturze i polityce w planowaniu i urządzaniu przyrodniczych i budowlanych elementów terenu, z uwzględnieniem zarządzania i ochrony przyrody oraz zasobów kulturowych. W rezultacie tych działań środowisko powinno spełniać wymogi użyteczności, estetyki, bezpieczeństwa i przyjemności.
Architektura krajobrazu może dla celów ochrony i kształtowania krajobrazu, jego rozwoju i wzbogacenia włączać: badania naukowe, selekcje i dyspozycje zasobów terenowych i wodnych do stosowania ich użytkowania; studia wykonalności, formułowania graficznych i pisemnych kryteriów do prac terenowych dla władz planistycznych; przygotowanie, przegląd i analizy planów ogólnych zagospodarowania terenu; opracowanie ogólnych planów zagospodarowania terenu i jego ukształtowania, hydrografii; plany zieleni i projekty detali konstrukcyjnych; specyfikacje rozwiązań materiałowych; oceny kosztów i informacja o zagospodarowaniu terenu; współpracę w zakresie projektowania dróg; mostów i innych konstrukcji w odniesieniu do funkcjonalnych i estetycznych wymagań miejsca ich lokalizacji; negocjację i organizację wykonawstwa projektów terenowych; wizje lokalne i inspekcję renowacji i pielęgnacji terenów.
W Anglii architektura krajobrazu uzyskała status zawodu w 1929r, skupiając w Institute of Landscape Architects architektów, planistów i projektantów ogrodów.
W tym samym roku rozpoczęto nauczanie arhitektury krajobrazu na poziomie akademickim w Polsce w warszawskiej Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego.
Również w większości innych krajów Europy rozwój architektury krajobrazu jako odrębnej dyscypliny przypada na okres międzywojenny.
Od r 1995 na mocy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej architektura krajobrazu objęta została klasyfikacją zawodów i specjalności, co w konsekwencji doprowadziło w kilku naszych uczelniach do otwarcia kierunku studiów magisterskich w tej dziedzinie.
Za: A. Bohm, A. Zachariasz, 2005, "Architektura Krajobrazu i Sztuka Ogrodowa. Ilustrowany słownik angielsko-polski", Warszawa, Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
